BİLMEZDİM

KÖŞE YAZILARI

BİLMEZDİM

Toplum24/ALMANYA (Makale: 25 Şubat 2024)

Dost ağacımın son yaprağı da düştü. Oysa daha sararmamış, solmamıştı. Taptaze bir yapraktı, 67 yaş nedir ki; insan ömrünün uzamasıyla delikanlılık sayılan yaşında eşini, kızını, dostlarını ve beni de terk etti.

Bilirim çok aceleciydi. Her bir işi aceleyle yapar bitirirdi. Evinin beş katlı merdivenlerini bile ikişer üçer basamak çıktığını anımsıyorum. Eksik kalan ne varsa yapıp, tamamlamazsa rahat etmezdi. Bu huyuyla biraz bana da benzerdi doğrusu.

Kaç gün oldu, ona ölümü hiç ama hiç yakıştıramıyorum. Gözüm hep telefonda, sanki hemen çalacak, “Geldim, in aşağıya” diyecek diye bekler gibiyim hala. Şunun şurasında gidip, eski Wertkauf’ta bir kahve içecektik.

Cahit Sıtkı’nın suyun boğduğunu, ateşin yaktığını bilmediği gibi ben de bilmezdim, sen gidersen yüreğimin böylesine yanacağını. Nasıl bilebilirdim ki, ölümü sana nasıl yakıştırırdım ki, daha delikanlılık çağındaydın çünkü Mehmet, delikanlılık çağında.

Varsa bir öteki dünya, mekânın cennet olsun sevgili dostum. Cennete en çok sen yakışırsın çünkü. Cennet olacaksa ne için olur ki, ya senin için ve ya senin gibiler için olmalı. Cahit Sıtkı da “Yaş 35! Yolun yarısı eder” dedi ama, senin gibi o da erken terk etti bu fani dünyayı. Öteki alemde herhalde şu şiiri üzerinde onunla erken yaşta dünyayı terk etmek konusunda konuşuyor ve belki de tartışıyor olmalısınız. Öylesine seviyeli bir tartışmaya karışamam; ben haddimi bilirim. Size iyi tartışmalar.

35 Yaş Şiiri - Cahit Sıtkı Tarancı

“Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.

Dante gibi ortasındayız ömrün.

Delikanlı çağımızdaki cevher,

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?

Benim mi Allahım bu çizgili yüz?

Ya gözler altındaki mor halkalar?

Neden böyle düşman görünürsünüz;

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!