HİÇ BİTMEYECEK SANDIK

KÖŞE YAZILARI

HİÇ BİTMEYECEK SANDIK

Toplum24 / ALMANYA (Makale: 16 Kasım 2023)

Kemal ŞENER Yazıyor:

HİÇ BİTMEYECEK SANDIK

Meslektaşım Halit Çelikbudak Beatles’li günleri yazınca, Londra’da geçen gençlik yıllarımı aklıma düşürdü. Mary Hopkin’in o yıllarda dilimden hiç düşmeyen Yesterday şarkısındaki “Hiç bitmeyecek sandığım” yıllarımı. Uykusuz gecelerim de o yıllarımın anıları ile dolar oldu.

Mesela Sloan Square’deki sinemada kaç defa izlediğim My Fair Lady müzikholü; Rex Harrison’a özenerek İngilizcemi düzeltme çabalarımı hatırladım. Aşk ve hüzün dolu Doktor Zwago filmini de aynı sinemada izlemiştim.

Gazetecilik mesleğine hemen hemen aynı günlerde başladığımız ve yakınlarda kaybettiğim iki can arkadaşım Nevzat Ünlü ve Yurdakul Fincancı’ya Londra’dan mektup yollar, onlara o dönemin en popüler grubu olan Beatles’lerden de bahsederdim. Yurda dönüşüme de zaten o iki arkadaşım sebep olmuştu. Top atışı yaparcasına yolladıkları mektuplarda “gayri dönmemi” yazıyorlardı. Beni Ankara’da en büyük gazetenin beklediğini haber veriyorlardı. Eşime kalsa Londra’da kalmalı ve hiç dönmemeliydik. Ama orada yaladığım matbaa mürekkebi, beni Ankara’ya geri getirmişti. Eşim dönmeme sebep oldukları için, onları hiç ama hiç affetmedi. Üzerinden neredeyse üç çeyrek asır geçti, hala hatırlar ve başıma kakar geri dönüşümüzü.

Allahın şu cilvesine bakın ki ikisi de o yazdıklarını, o geçmişimizi de unutup Alzheimer oldular ve beni bırakarak dünyalarını değiştirdiler.

Neyse hepsi geride kaldı biz gene Yesterday şarkısına dönelim; yani hiç bitmeyeceğini sandığımız günlere. Doktor Zwago’nun film sonunda, sevdiği kadını takip etmek isterken Moskova’da tramvay raylarına düşerek kalp krizinden ölmesine nasıl da üzüldüğüm, „Benim Güzel Hanımefendim“ (My Fair Lady) izlerken nasıl da coştuğum, nasıl da sevindiğim günlere.

Ne güzel yıllarmış meğer o yıllar. Anısı bile cihana değen yıllarım. Doksanıma merdiven dayadığım basamakları ağır ağır ve birer çıkarken hiç bitmeyecek sandığım o yıllarımı düşünüyor, Ahmet Haşim’in merdiven şiirini mırıldanıyorum:

“Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden
Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak
Ve bir zaman bakacaksın semâya ağlayarak…

Sular sarardı… Yüzün perde perde solmakta

Kızıl havâları seyret ki akşam olmakta…

...

Eğilmiş arza, kanar, muttasıl kanar güller
Durur alev gibi dallarda kanlı bülbüller
Sular mı yandı? Neden tunca benziyor mermer?

Bu bir lisân-ı hafîdir ki rûha dolmakta
Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta…”

Uzatırsak sayalar dolar, en iyisi tadında bırakmak. En iyi o çok sevdiğim Beatles’li yılların bana dünümü aklıma düşüren Yesterday şarkısını İngilizcesinden okuyarak bitirmek:

“Once upon a time there was a tavern
Where we used to raise a glass or two
Remember how we laughed away the hours
And think of all the great things we would do?

Those were the days my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we choose
We'd fight and never lose
For we were young and sure to have our way

Then the busy years went rushing by us
We lost our starry notions on the way
If by chance I'd see you in the tavern
We'd smile at one another and we'd say

Those were the days, my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we choose
We'd fight and never lose
Those were the days, oh yes, those were the days

Just tonight I stood before the tavern
Nothing seemed the way it used to be
In the glass I saw a strange reflection
Was that lonely woman really me

Those were the days my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we choose
We'd fight and never lose
Those were the days, oh yes, those were the days

Through the door there came familiar laughter
I saw your face and heard you call my name
Oh, my friend we're older, but no wiser
For in our hearts the dreams are still the same

Those were the days my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we choose
We'd fight and never lose
Those were the days, oh yes, those were the days”